KEBO LAN SAPI

Ing jaman rumiyin, sadaya kewan menika saged urip sesarengan mliginipun ingkang nama mamalia. Sadaya kewan sami pados pakan wonten ing alas gedhe kang kebak suket minangka dados pakananipun. Nalika menika cecongkrahn antawisipun sapi kalihan kebo kawiwitan.

Ing jaman riyin, antawisipun kebo kalihan sapi menika satunggaling kewan ingkang guyb rukun anggen urip. Nanging kedadosan mekaten menika kapunggel kalihan sapi ingkang blenjani janji. Sapi lan kebo ingkang taksih sedulur dados mungsuh dumugi samenika. Kedadosan mekaten amargi sapi kesengsem kalihan kulitipun kebo. Rikala semanten, kebo menika kulitipun pethak, dene sapi menika kulitipun cemeng. Nanging sapi tega nyidrani kadangipun piyambak.

“ eh kebo, sajak kulitmu kok putih tur alus tenan,” ngono ature si sapi.

“lha iyo, lha aku margane sregep tagi gasik banjur adus sing resik, ora kaya awakmu.

Saben dina kok gaweyane mung turu karo manganthok. Kajaba kuwi kulit sing dak duweni iki minangka hadiyah kang diwenehake marang aku amarga aku sregep sabendinane” ngono jawabe kebo.

Kajaba mangsuli pitakonan mau, kebo uga mratelakake lelakone amrih duwe kulit kang putih tur ya resik. Sing saiki kulit kuwi gawe sapi kesengsem pengin duweni.

“Lha trus kepiye supaya kulitku bisa resik lan putih kaya kulitmu?”

“ora liya kowe ya kudu nindake paryan kaya aku, mengko rak awakmu biisa dadi kaya aku.”

“Yen mangkono, wiwit sesuk aku ditulungi ya, supaya aku bisa sregep kaya awakmu.”

“Iya, uwis mesthi mrang sapadha-padha kudu tetulung.”

Wiwit dina iku, saben esuk mruput, kebo tansah nggugah sapi sing pengin duwe kulit alus lan putih. Anggone ajak-ajak kebo kui pancen nyata aluse marga kebo duwe sipat kang alus lan sabar.

“Kancaku, sapi. Iki uwis wayah esuk, ayo dang tangi banjur melu aku”mangkono ajake si kebo.

“Iya, aku uwis tangi. Sedela maneh ya kebo.” Ngono wangsulane si sapi.

Sabubare kuwi, kewan loro mau padha nindakake pakaryan saben dinan bebarengan tumeka wayah sore, wayahe kewan-kewan padha turu maneh. Sadina rong dina sapi sing diajak kebo tangi esul banjur nindkake pakaryan sabendinan gumregah, nanging hurung genep seminggu anggone ngayahi kekudangane, si sapi uwis ora gelem menyat maneh. Dheweke malah lali marang apa kang dipengini. Saben esuk digugah kebo, sapi malah nesu-nesu marang kebo banjur kemulan maneh. Dhasare si kebo kuwi sabar, diunek-uneke sapi ya mung mengeng wae. Ora males babar pisan. Beda karo si sapi,dheweke gampang nesu, kesed lan yen duwe panjaluk kudu dituruti. Pancen pantes yen awake ireng.

Marga pepenginane si sapi kang pengin duwe kulit putih sarate abot, dheweke banjur duwe panemu arep tumindak ala marang si kebo. Ing wayah sore sabubare ngayahi pakaryan saben dinan, si sapi mara aneng omahe kebo. Kebo kang lagi ngaso ing ngarep omah rada kaget marga ora biyasane si kebo dolan aneng omahe.

“ eeee eee kok janur gunung tenan iki bocah, kadingaren sore-sore kowe dolan aneng omah. Ana prelu apa sapi?” ngono ature si kebo.

“Iya, aku sajak ana prelu karo awakmu kebo,” Mangkoo wangsulane sapi.

“Apa kui? yen aku bisa, aku bakal aweh pambiyantu.”

“Mangkene, anggonku pengin duwe kulitputih kuwi kok sarate angel temenan ya.Apa ora ana sarat liya maneh kebo?”

“Yen sangertiku, sarat sing dak lakoni ya kaya mangkono kui. Ora ana sing liya maneh.”

Sinambi ngalamun mikir kepiye olehe bisa jupuk kulite si kebo, sapi delok isining omahe kebo. Sawuse kuwi, ora let suwe sapi banjur oleh cara supayane bisa jupuk kulite si kebo.

“Sedulurku, kebo. Apa aku wengi iki oleh turu aneng omahmu?” Mangkono pitakone si sapi.

“Lah iyo temtune oleh, kowe rak ya uwis dak anggep sedulur dhewe ta. Malah kebeneran, wengi iki aku duwe kanca kanggo turu.” Wangsulane kebo.

“Iyo, matur nuwun tenan ya, kowe pancen sedulur kang apik temenan.”

Ing wayah wengi, si sapi ora bisa turu babar pisan. Dheweke uwis siap-siap yen kebo mapan turu banjur nyelehake kulite, sapi banjur jupuk kulit mau digawa mulih langsung kareb ben ora konangan. Temenan, rikala tengah wengi, kebo uwis turu, si sapi tangi jupuk kulite si kebo banjur digawa bali. Sawuse tekan omah, kulit mau banjur dienggo. Amarg awake sapi luwih cilik saka kebo, mula kulit mau rada gegedhen, nanging sapi pinter. Kulit kang torah mau diglembrehake ana ing gulune. Mula gulune banjur glembreh-glembreh. Sawuse nganggo, sapi banjur bisa turu. Pepenginan sing dikarepake saiki uwis bisa kasembadan.

Rikala esuk tumeka. Kebo gasik uwis tangi. Dhweke banjur menyat arep nggugah si sapi. Nanging ora dinyana, sapi uwis ora ana ing peturon. Kebo sajak kaget, banjur omong ing atine. “ wah saiki sapi kok bisa tangi esuk, apa wiwit saiki sapi dak kon turu ing omahku wae ya.” Sawuse kuwi, kebo arep nusul sapi, bok menawa sapi lagi ana ing kali saprelu adus. Kebo banjur tata-tata jur jupuk kulite. Kebo kaget marga kulite kok ora ana.

“ haaaaaaaaaaaaaaaaah, kulitku kok ora ana iki??????”

Kebo banjur mlayu aneng omahe si sapi bok menawa dheweke ngerti. Tekan ngarep omahe, kebo banjur thothok-thothok lawange.

“ sapi, sapi, sapi………………..?”

Sinambi bukak lawang sapi omong, “Ana apa ta, sajak isih esuk kok kaya ana maling wae, uwis ribut?”

Kebo kaget kepati-pati, kulite dheweke kienggo karo sapi. Dheweke  banjur omong,  “ lha kulit sing dienggo kuwi rak kulitku ta?”

“sapi mangsuli, “ ora, iki anggonku nemu pas bali saka omahmu”.

“Lha kok kulitku ora ana ing papane?”

“ ya embuh, aku ora ngerti babar pisan.”

“ kuwi mesthi kulitku, ayo bakekake!”

“Ora, iki kulitku, dadi ora bakal dak wenehake sapa-sapa!”

“Ayo balekake!” sentake kebo.

Anggone sapi mangsuli, “ Emoooooooooh.”

Marga jawabe sapi mung emoh-emoh wae, wiwit saka kuwi, sapi anggone omong ya mung emoh- emoh wae. Kuwi marga kebo ngutuk marang sapi.

Sabubare kuwi mau, kebo banjur lunga ing kali adus. Ingo no dheweke ditemoni dewa kang menehake kulit putih mau. Kebo banjur disalahake merga menehake kulite marang wong liya. Mula saka kuwi kebo dikutuk karo dewa kulite dadi ireng. Marga anggone mangsuli dewa ya mung jawab “ora –ora” wae, mula kebo ya ki kutuk mung bisa ngucap “ora- ora” kang saiki owah dadi “nguek”.

…Tamat…

Dening : Nur Rochim

NIM. 10205244037