SUKARMAN NAGIH JANJI

Wektu kui, wayahe surya uwis lengser ngulon sathithik. Sumarni lagi wae bali saka alas saprelu golek kayu. Ngaso aneng lincak ngarep omah, inis. Kayu kang digwa saka alas mau pancen rada abot, merga kayu- kayu mau kudanan. Mula ora mokal yen marni rada kabotan. Malah kepara nggos-nggosan. Adohe omah karo alas gedhe uga dadi sebab anggone marni krenggosan. Rasa ngelak kang jalari ing awak dilangi nganggo banyu putih kang diwadhahi ing botol, turahane sangu golek kayu. Botol dibukak banjur banyu putih mau kaombe telung clegukan. Rasa ngelak kang ana ing awak ilang. Gari kringet kang isih pating dlewerlan netes ing klambi saka praupane, diusap nganggo jarit kang isih sumampir ing pundhake sawuse nyelehake kayu.

Ing papan liya, sukarman, bojone marni uga adus kringet ora karuan. Dheweke ngayahi jejibahan dadi laden bangunan, abot pakaryane. Nanging Karman ora tau sambat-sinambat. Dheweke teguh lan narima yen urip uwi pncen uwis jinatah dening Gusti Kang Maha Kawasa. Tansah mobat-mabit, ngalor-ngidul nggawani adonan semen lan pasir kang dibutuhake karo tukang, Karman kang mung nganggo aling-aling topi kanggo nyingkep panase srengenge kang ngobong kulit, mung bisa ngelus dhadha. Dheweke rumangsa hurung bisa gawe anak lan bojone seneng. Sarehna wus enem taun anggone bebrayan karo Sumarni lan uwis duwe mmongan siji, lanang, Eko jenenge.

Sayah ing awak, ditambah pikirane sing lagi panas, gawe awake Karman awan kui sajak kurang sumringah. Nalika kuwi wektu kanggo labuh. Dheweke tansah kelingan karo ature Marni wingi sore. Sajak merga wewengkon kuwi dheweke kurang gumreget anggone nyambut gawe. Nanging ora luput yen Karman tansah sumelang, ature bojone wingi, “ mas, kanggo bantu mas Karman golek butuh, aku dak dadi PRT ing kutha Jakarta ya, melu mbak Janah.”

Mbak Janah, tangga desa sukarman kang biyen dadi kancane sisihane. Dheweke pancen saiki wis urip kecukupan marga olehe nyambut gawe ing kutha Jakarta dadi PRT sa bojone. Saiki mba Jnah uwis bisa buka took klonthong ing dalan nuju ing kecamatan. Minangka nunnggu took, bojone bali, dene MBa Janah tetep dadi PRT ing Jakarta.

Sabubare wektu nyambut gawe rampung, Sukarman banjur bali nuju omah. Tekan omah, dheweke sajak krasa beda. Uwis wayah jam lima sore nanging Marni lan Eko kok ra ana ing omah. Dheweke duwe panemu yen anak-bojone lagi ana ing daleme simboke kng mung beda RT. Pancen temenan, Eko ana ing kono.

“Sugeng sonten bu,” ature Karman.

“Iya, sore ngger,” Wangsulane ibune.

“Lha Marni teng pundi bu, kok boten ketingal?”

“Lho, apa hurung matur? Dheweke rak melu Janah ta, menyang Jakarta sore iki.”

Karman kaged setengah mati. Ora dinyono, sisihane tego ninggalke anak-bojone menyang Jakarta.

“Ngger, iki ana titipan layang saka Marni” ature ibune.

“inggih bu, matur nuwun.”

Sawuse maca layangsaka Marni kang dititipake ibune, dheweke mrebes mili. Nanging dheweke wong lanang, kudu kuat lan bisa ngadhepi cobaning GUsti.

Genep enem sasi suwene Marni ninggalake Karman lan anake, tinanpa kabar apa-apa. Susahe karman karanta-ranta, nanging dheweke duwe pangajap yen Gusti ora bakal menehi coba kang ngluwihi saka kemampuan kawulane. Nalika kuwi dina minggu, Eko awake adhem panas. Wus digawa nang puskesmas ora mari-mari, banjur Eko digawa ing Rumah Sakit. Ing kono nembe ngerti yen Eko kena malaria. Marga ora kuat, rongdin salebare Eko kapundhut dening Gusti. Sukarman mung bisa saderma nglakoni takdire Gusti Kang Maha Kawasa kang mengku jagad lan isine.

Sarehna Marni ora bali-bali padhahal uwis dikabari liwat bojone mbak Janah, Marna banjur pengen nemoni Marni. Karman banjur nyuwun alamat kerjane Mbak Janah marang bojone. Dina kuwi uga dheweke menyang Jakarta. Tekan papane mba Janah Dheweke jaluk alamat papane kerja Marni.

Tekan ing ngarep omah kang rada gedhe, marna dhadhag pager gerbang. Wektu kuwi ana satpam kang jaga.

“Mau cari siapa ya, Mas?” pitakone pak satpam.

“ Pak satpam, saya mau cari istri saya. Dia kerja di sini, namanya Sumarni,” wangsulane Sukarman.

“Wadhuh mas, setau saya disini tidak ada PRT yang namanya Sumarni.”

“coba dicek lagi pak, tapi ini betul kan pak satpam alamat rumah ini sama dengan yang di kertas ini?” pitakone sukarman sinambi ngulungake catetan alamat.

“Iya, betul. Tapi kalau PRT yang mas maksud  tidak ada di rumah ini.”

“Kalau dengan foto ini, apa bapak satpam kenal?” SUkarman taken malih sinambi maringake foto sing digawa saka omah.

“Kalau foto ini saya kenal mas, dia istri dari majikan saya, tapi namanya Bu Indah, bukan Sumarni,” wangsulane pak satpam.

Krungu wangsulan kaya mangkono iku Atine Sukarman tansah keranta-ranta lan kaget ora karuan. Wektu kuwi uga Marni metu saka omah lan marani satpame sing lagi guneman karo uwong ing jaba gerbang.

“satpam, ada apa yak ok berisik?” Tanya bu Indah.

“Ini bu, ada orang yang mencari istrinya yang katanya kerja di rumah ini,” wangsulane pak satpam.

Bu Indah banjur maju delok uwong kang golek bojone ing omahe, arep ngandhakake yen nang omah kuwi ora ana sing digolek uwong mau. Nanging dheweke kget setengah mati yen uwong sing ana ing jaba gerbang mau Sukarman, bojone ing desa.

Sukarman uga kaget, nanging, sawuse bisa nguwasani awake lan pikirane, dheweke banjur matur marang Sumarni sing nang kono jejuluk Bu Indah. “BU Indah, maaf saya telah mengganggu anda. Saya kira sya yang salah mencatat alamat tempat istri saya bekerja. Sebenarnya saya hanya mau mengabarkan kalau anak kami meninggal beberapa hari yang lalu dan ibunya sudah pergi selama enam bulan lebih tapi tidk pernah member kabar.”

Sawuse nyuwun pamit, Sukarman pamit bali menyang Jawa maneh. Lakune tansah sempoyongan kaya wus ora due semangat urip maneh. Sinambi mlaku lunga, luh kang wus kebak ing netra ora kuwawa babar tumetes ing lemah. Ilang kayadene janji kang diucapake bebarengan karo bojone biyen nalika bangun balewisma bakal setya tumekan mati. Nanging jebul bojone blenjani janji.

Dening : Nur Rochim

NIM. 10205244037